Schoonheid en verbinding in verdriet.

Ik val hier meteen met een bekentenis jouw mailbox binnen: mijn hoofd zit vol. En dan is deze mail schrijven niet zo evident. Mijn hoofd zit vol met de vele kleine verhalen over Manon, een superheldin van 14 jaar van wie we zaterdag afscheid gaan nemen. Een verhaal dat me enorm raakt.

Wat me ook raakte waren de woorden van Walter, die me 2 weken geleden antwoordde op mijn mail over Dagen zonder Broer. Ik vroeg wanneer jij nog eens geraakt was. En ik kreeg heel wat antwoorden. Dankjewel daarvoor.

De woorden van Walter lieten me even stilstaan. Stil zijn. Nu mijn hoofd vol zit met verhalen over een sprookjesprinses, gebruik ik graag Walters woorden om jou te inspireren en misschien ook wel te raken vandaag.

“Vandaag, iets meer dan 3 maand na het overlijden van mijn echtgenote, deel ik graag een ervaring die mij geraakt heeft.

 Een begrafenis is dikwijls de gelegenheid om vrienden, kennissen, zeker familie te ontmoeten waar men al een hele tijd geen contact mee had. Die mensen terug zien, dankbaar dat ze op de afscheidsviering aanwezig zijn, roept dan de bedenking op: spijtig dat we mekaar uit het oog verloren zijn. Dan volgt erna: maar nu gaan we bellen en spreken we af.

 Zowel bij het afscheid van mijn moeder als nu worden er terug banden aangehaald met familie en vrienden uit onze jeugdjaren waarmee er jaren geen contact meer was. Het moment waarop ze hun belofte nakomen, dat zij zich via telefoon of een kaartje melden: “ik heb beloofd om je te bellen, wel hier ben ik dan, wanneer spreken we eens af", dat is deugddoend.

Je zou dat dan zo graag aan je geliefde vertellen. Naast het immense leed dat haar afscheid heeft teweeggebracht heb ik terug vriendschapsbanden kunnen aanhalen. Wat zou ze daar gelukkig mee zijn.

Ik denk dat de overweging van het feit van alleen komen te staan iedereen kan overkomen met alle gevolgen van dien, mij aan het denken heeft gezet.

Het getuigt toch van eerlijk medeleven om op zo’n moment contact te zoeken want men gaat zo vlug over naar de dagelijkse besognes.”

Walter, ik wil je bedanken voor je wijze woorden. Om me er ook nog eens op te wijzen hoe belangrijk die afscheidsviering is. Want naast afscheid nemen, troost brengen, het leven vieren is het vooral ook een moment van verbinding. Dat toon jij hier heel mooi aan met jouw woorden. Wij vonden het alleszins een hele eer dat we het verhaal van jouw Annette mochten vertellen tijdens haar afscheid.

Volgende week is het Valentijn, de dag van de liefde. Je kan er niet omheen in het straatbeeld. Misschien ga jij vieren met iemand die je liefhebt. Of misschien moet jij verder zonder je geliefde en wakkert die dag jouw gemis alleen maar aan. Laten we de woorden van Walter in gedachten houden en met z’n allen iemand een berichtje sturen van wie je weet dat hij of zij rouwt om een geliefde. Zo brengen we een beetje troost en verbondenheid op Valentijn. Dat zou mooi zijn! Toch?

Warme groet

Eva